We praten graag over de toekomst in grote woorden: kunstmatige intelligentie, automatisering, digital twins, robotisering. Het klinkt snel, slim en spannend. Maar wie echt goed kijkt, ziet dat de grootste verandering niet in de technologie zit, maar in de mensen erachter. In hoe we samenwerken, besluiten nemen en vooral: blijven leren. Richting 2026 voltrekt zich een skillshift waarbij managers en engineers elkaar niet langer aansturen, maar versterken.

Op Wereld Leren Dag staat ontwikkelen centraal. Niet als losse training of verplicht cursusje, maar als voorwaarde om überhaupt mee te kunnen blijven doen. Want laten we eerlijk zijn: technologie ontwikkelt zich sneller dan de meeste organisaties kunnen bijbenen. En precies daar ontstaat spanning. Maar óók ruimte.

De rol van de manager verandert zichtbaar. Waar het ooit draaide om plannen, controleren en rapporteren, vraagt vandaag om iets anders. Teams werken internationaal en hybride, markten zijn grillig en AI schuift steeds verder op van tool naar teamgenoot. De manager van 2026 is daarom steeds vaker een gids in plaats van een chef. Iemand die richting geeft zonder dicht te timmeren, die veiligheid creëert in plaats van druk, en die begrijpt wat technologie kan, zonder zelf achter het toetsenbord te hoeven kruipen. AI-fluency is daarbij geen nice-to-have meer, maar gewoon basiskennis. Want anders wordt sturen op data een gok in plaats van een keuze.

Ook het vak van engineer is breder geworden. De tijd dat techniek zich veilig kon verschuilen achter schema’s en code, ligt achter ons. Engineering staat inmiddels midden in de organisatie. Technische keuzes raken strategie, kosten, duurzaamheid en veiligheid. De engineer van 2026 is daarom niet alleen technisch scherp, maar ook communicatief vaardig. Hij of zij schakelt net zo makkelijk met een product owner als met een directielid, en begrijpt dat elke regel code of elke componentkeuze ook een zakelijke impact heeft. En ook hier is AI geen toekomstmuziek meer, maar dagelijks gereedschap, als versneller én als sparringpartner.

Tussen die twee werelden ontstaat iets nieuws. Geen klassieke hiërarchie meer, maar een samenwerkingsmodel waarin disciplines in elkaar overvloeien. Hardware, software, data en business vormen geen losse blokken meer, maar één geheel. Besluiten ontstaan steeds minder in vergaderkamers en steeds vaker in dialoog. Niet top-down, niet bottom-up, maar samen.

Die manier van werken vraagt om andere vaardigheden dan we gewend waren. Vertrouwen op afstand wordt belangrijker dan aanwezigheid op kantoor. Eigenaarschap weegt zwaarder dan controle. Psychologische veiligheid blijkt geen soft begrip, maar harde voorwaarde voor innovatie. En fouten maken? Dat mag, zolang je ervan leert. Leren zelf is daarmee geen bijzaak meer, maar een strategisch instrument.

Wat wij in de praktijk steeds vaker zien, is dat de vraag naar engineers verandert. Bedrijven zoeken niet alleen meer “handen”, maar mensen die kunnen meedenken, schakelen en blijven groeien. Het tekort zit allang niet meer alleen in aantallen, maar in ontwikkeling en behoud. Tegelijk merken we dat engineers steeds bewuster kiezen: voor projecten met inhoud, voor omgevingen waar ze zich veilig voelen, en voor organisaties die investeren in hun toekomst.

Daar ligt precies onze rol. Wij geloven dat duurzame inzetbaarheid begint bij perspectief. Weten waar je naartoe groeit, waarom je leert wat je leert, en in welke omgeving je tot je recht komt. Daarom kijken we verder dan een cv of een projectplanning. We begeleiden engineers in hun ontwikkeling, koppelen hen aan opdrachten waar ze technisch én persoonlijk van groeien, en maken ruimte voor bijscholing, certificering en verbreding van vaardigheden. Niet omdat het mooi staat, maar omdat het werkt.

Voor organisaties betekent dit toegang tot engineers die niet alleen vandaag presteren, maar ook klaar zijn voor morgen. Voor engineers betekent het dat ze niet hoeven te kiezen tussen zekerheid en ontwikkeling, maar beide kunnen combineren.

Wereld Leren Dag herinnert ons eraan dat investeren in mensen geen kostenpost is, maar een voorwaarde voor continuïteit. Bedrijven die wachten tot de markt dwingt, zijn vaak al te laat. De organisaties die in 2026 het verschil maken, bouwen nu al aan lerende teams: managers die zich blijven ontwikkelen in leiderschap en technologie, engineers die groeien in communicatie en businessinzicht, en een cultuur waarin leren normaal is.

Misschien is dát wel de kern van de skillshift. Het gaat niet om een lijstje nieuwe competenties, maar om een andere manier van kijken. We stappen af van het idee dat de één stuurt en de ander uitvoert. In plaats daarvan ontstaat een partnerschap, waarin management en engineering elkaars verlengstuk worden. Waar strategie en techniek elkaar niet vertragen, maar versnellen.

Want zonder goed leiderschap blijft technologie een belofte. En zonder sterke engineers blijft strategie een PowerPoint.

De skillshift richting 2026 is geen toekomstmuziek meer. Hij is al begonnen. In elk team dat anders samenwerkt. In elke manager die durft loslaten. In elke engineer die verder kijkt dan zijn code. De vraag is niet óf we veranderen, maar of we bereid zijn om te blijven leren terwijl we dat doen.